شاید زیاد از موسیقی سردرنیاورم. مثلا اینکه به صورت حرفه‌ای متوجه این نشوم که نت بالا کدام است یا چه کسی خارج از نت میخواند اما بدون تعارف و به عنوان یک نفر که زیاد موسیقی گوش می‌کند و به آن علاقه دارد می‌گویم:«آقای مدیری فالش می‌خوانید.» دیگر این را که می‌فهمم. این را من می‌گویم که تخصص زیادی ندارم. من که ادعایی ندارم اما وقتی یک نفر ویدئویی از یک خواننده را از آن سر دنیا بفرستد و بگوید نظر بده، گوش می‌دهم، دقت می‌کنم و آنجا که باید، می‌گویم خوب است.
البته گفتن این حرف‌ها هیچ فایده‌ای ندارد. هر چه هم بگوییم که آقای مدیری شما خواننده نیستی و نخوان مگر افاقه‌ای هم می‌کند؟ کلا دورهمی! خوش می‌گذرد و شاید من هم اگر جای شما بودم و رفقایم آن ردیف جلو نشسته بودند و دلمان برای همدیگر غنج می‌رفت، کنسرت که هیچ، کارهای دیگری می‌کردم که چشم زمین و زمان دربیاید.
آنها رفقای‌تان هستند. چشم و ابروهایی که از روی سن برای‌شان می‌آیید خوشحال‌شان می‌کند. یا وقتی با طنازی به هواداران معرفی‌شان می‌کنید هم همین‌طور. ما چه؟ ما به چه باید دلمان را خوش کنیم؟چطور باید خودمان را قانع کنیم تا بگوییم: «صدایش قشنگ است، هنرمند است و حالا که پسر حسن آقای بقال هم مانکن شده و میخواند، خواندن مدیری که اشکالی ندارد!»
خدا را شکر آقای مدیری که برای دل مردم می‌خوانید.خدا را شکر که به فکر “چهارصد- پووونصد میلیون”(با همان لحن خاص خوتان بخوانید) نیستید و همانطور که برای دردهایی که در جامعه وجود دارد فیلم می‌سازید، اینبار هم برای همان مردم با همان دردها می‌خوانید. خدا را شکر که سوغاتی‌های! خوبی هم در کنسرت‌های‌تان برای سینه‌چاکان دارید و آنهایی که آن بالا توی بالکن نشسته‌اند را خوشحال می‌کنید! اما فکری به حال روح خانم «دده بالا» بکنید و سوغاتی‌اش که برای خیلی‌ها به یادگار مانده را بی‌ارزش نکنید. اگر این کار را بکنید ما هم مثل شما می‌گوییم «خدا را شکر»
258258
