سینماسینما، زهرا مشتاق
هنگامه اخوان پس از سالیان دراز دوری از صحنه ، پائیز ۹۸ در الیزابت هال لندن با گروهی کوچک به اجرای برنامه پرداخت. کنسرت او در میان فستیوال نقش زنان در موسیقی قرار داشت.
او در حالی صدای زیبایش را در یکی از معتبرترین سالن های لندن رها کرد که چه بسا نسل جوان ایرانی او را نمی شناختند و نسل های گذشته نیز او را رفته رفته به فراموشی می سپردند. آواز زیبایی که در اوج جوانی با تصنیف معروف «عاشقی محنت بسیار کشید» پس از ممنوعیت شنیده شدن صدای زنان به عزلت و خاموشی گرایید و تنها شاگردانش بودند که شانس شنیدن صدای او را داشتند و البته چند اجرای محدود مختص به بانوان.
او پس از سال ها در حالی دیده می شود که پیر شده است. بانویی که آواز منحصر به فردش می توانست مایه افتخار هنر ایران زمین باشد، در میان استفتا و اختلاف بسیار علما نابود شد و به تقویم خاطرات فراموش شده نسل دور پیوست؛ بی آن که کسی پاسخگوی این سرمایه معنوی از دست رفته باشد.
آن چه دیدار او را پس از این همه سال غم انگیز و تلخ می کند، بخشی از دندان‌های ریخته او بود. البته که لازم نیست در این سن هنوز دندان های طبیعی او حفظ شده باشد. اما آیا هیچ سوالی در ذهن شما ایجاد نمی کند؟ آیا به این فکر نمی کنید که زندگی این بانوی هنرمند چگونه گذشته است؟ آیا از راه تدریس آواز توانسته به آسانی امرار معاش کند؟ آیا احتمالا از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی حقوق دریافت می کرده است؟ آیا حقوق او کافی و مهم تر از آن در حد و اندازه شان و جایگاه او بوده است؟ آیا در این سال ها کسی یا کسانی به دلجویی از او رفته اند؟ به حرف ها و یا خواسته هایش توجهی شده است؟ هرگز اراده ای برای گرامیداشت منزلت این هنرمند راستین جهان موسیقی سنتی بوده است؟ و ده ها پرسش دیگر.
در جایی که سالن های تهران و شهرستان های دیگر در اختیار برگزاری کنسرت برای خوانندگان رنگ به رنگ پاپ است، آیا کسی یادی از او می کند؟ و سوالم این است که در میان تابلوهای عریض و طویل تبلیغات برای خوانندگان پاپ خوان که گاهی از دستشان در می رود و پلی بک می کنند و یا صدای سازشان ناکوک می شود و گاه خودشان خارج و فالش می خوانند و در عکس ها و بنرهای چند متری، با لباس های شیک و گران از بزرگراه ها و خیابان ها با دندان سفید لمینیت شده به ما می خندند؛ جایگاه بانویی چون هنگامه اخوان که گرد پیری و فراموشی حتی لبخندش را دزدیده کجاست؟