ضمن تشکر و امتنان از دقت نظر ایشان ، چند نکته قابل تأمل است :
- براساس مفاد قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران دولت موظف است محیط مساعد برای رشد فضائل اخلاقی براساس ایمان و تقوی و مبارزه با کلیه مظاهر فساد و تباهی فراهم نماید و پاسدار از حریم اسلام و غیرت دینی مردم ، و نگاهبانان دستاوردهای انقلاب اسلامی و مبانی جمهوری اسلامی باشد .
- نظام جمهوری اسلامی بر مبنای دو اصل مهم «مردم سالاری دینی» و «ملازمه دین و سیاست» استوار گردیده است .
در نظام جمهوری اسلامی ملت آزادند و حق انتخاب سبک و شیوه زندگی خود را دارند بشرط آنکه آزادی دیگران را سلب نکنند و در تضاد با موازین اسلامی نباشد . هیچ کس نمی تواند اعمال حق خویش را وسیله اضرار به غیر یا تجاوز به منافع عمومی قرار دهد .
- رعایت حجاب در حوزه اجتماعی از احکام اسلامی و یک ضرورت شرعی است که در حقوق اسلامی قابل تبیین و تعریف است ولاغیر . موضوع پوشش و حجاب در نظام جمهوری اسلامی با تفکرات و نظامات سکولار تفاوت ماهوی دارد .
حجاب ، نماد و ابزار «عفاف» و عزت زنان و از شاخص های مهم فرهنگ دینی است . نوع پوشش و لباس هر کس شعار اوست و به خصوصیات فکری و روانی او بستگی دارد .
- حیا ، عفاف و پوشش ، تدبیری است که خود زنان برای بالا بردن ارزش موقعیت خود در برابر دیگران به کار می برند ، و رفتار حیامدارانه و عفیفانه را ، با وقار و وزین می کنند و از آرامش درونی برخوردار می گردند تا وظایف مهم همسری و مادری را بتوانند بدرستی انجام دهند . نوع آرایشی که زنان در حوزه اجتماعی بر چهره دارند با احوالات درونی و تمایلات روانی آنها ارتباط مستقیم دارد .
دنیای مدرن ، سرمایه اصلی زن که « جمال و عاطفه» اوست را در جهت تحقیر زن استفاده کرده و می کند که موجب بهم خوردن تعادل فکری و رفتاری و هویتی زن گردیده و احساس شرم و حیا را در تعاملات اجتماعی مخدوش می کند .
زن وقتی حجب و حیا را از دست می دهد در محیط نامن کشف حجاب می کند و برعکس وقتی احساس شرم و حیا که میوه و ثمره «عفاف» است در زن زنده است در محیطی که از امنیت کامل هم برخوردار است باز هم تمایل به پوشاندن خویش است .
با کمال تأسف زن در نظام سرمایه داری که فقط جسم و تن است ، باید همواره مصرف کننده و مصرف شونده باشد . و این « باید » است که شکل لباس و رفتار و گفتار او را تعیین می کند و وی را مظلوم ترین قربانی سرمایه داری غرب قرار می دهد .
