افراد بسیار کمی هستند که می توانند ادعا کنند از سواحل سفید رنگ و جنگل های انبوه مجمع الجزایر فرناندو د نورونها (Fernando de Noronha) در برزیل دیدن کرده اند. علت این است که در سال ۱۹۸۸، سازمان حمایت از منابع طبیعی برزیل ۳۵۰ کیلومتر از این جزیره را به مناطق حفاظت شده تغییر داد تا از آسیب های احتمالی به آنها پیشگیری شود. در نتیجه این تصمیم تنها ۴۲۰ نفر بازدید کننده در روز اجازه ورود به این بهشت را دارند.
با این که سفر به این منطقه امروزه برای توریست ها بسیار جذاب است اما شرایط در گذشته این طور نبود. بین قرن ۱۸ تا ۲۰، جزیره اصلی محل نگه داری خطرناک ترین زندانیان برزیل بوده است.
این مجمع الجزایر که از ۲۸.۵ کیلومتر مربع سنگ آتشفشانی و ۲۰ جزیره کوچکتر تشکیل شده است، برای اولین بار توسط دریانورد پرتقالی فرناندو د نورونها در قرن ۱۶ کشف شد. این جزیره مستعمره ارتش هلند و پرتغال بود تا این که در سال های ۱۷۰۰ جزیره اصلی آن تبدیل به زندان شد. در سال ۱۹۵۷ زندان بسته شد اما برخی از زندانیان قبلی آن جا را ترک نکردند و اجداد آنها هنوز هم در آن جا ساکن هستند.
امروزه بازدید کنندگان می توانند بناهای به جا مانده از زندان را ببینند که تقریبا با پوشش گیاهی انبوه پوشیده شده اند. این مجمع الجزایر با اینکه بیش از پیش شناخته شده است اما هنوز هم دور افتاده به حساب می آید. در سال ۱۸۲۲ زمانی که برزیل اعلام استقلال از پرتغال کرد، تقریبا ۲ سال طول کشید تا خبر آن به ساکنین این جزیره برسد.
نرونها امروزه ثبت میراث جهانی یونسکو است و مقصدی برای موج سواری و غواصی در آمریکای جنوبی است. آب های گرم زمردی جزیره را احاطه کرده اند. این منطقه برای خرچنگ ها، لاک پشت ها و بیشترین اجماع دلفین ها در جهان مشهور است.
منبع: bbc.com
