• در این چهارچوب رفتار منطقی از جانب سیاستگذار این است که مواجهه امنیتی دربرابر رفتارهای شایع را کنار گذاشته و سرمایه اجتماعی، مالی و زمانی خود را برای برخورد با ناهنجاری‌های حاد غیرشایع حفظ نماید. این مواجهه البته نباید به اشتباه به عقب‌نشینی تعبیر شود. مسیری که در چند دهه طی شده باید با طرح‌ریزی بلندملت اصلاح شود. طرح‌ریزی‌ای که هم نیاز به به‌روزرسانی و دقیق ساختن قانون دارد و هم نیاز به پیوست اجتماعی و اقناع افکار عمومی. این مواجهه را اما عده‌ای بر نتابیده و آن را سیاستی از سر ناامیدی توصیف می‌کنند، حال اینکه مواجهه ناامیدوارانه این است که فضای فعلی را یک شکست مطلق ارزیابی کرده و با دستپاچگی برای رهایی از آن دست به جراحی‌های دفعی و مرگ‌آفرین زد.

• برچسب عقب‌نشینی زدن به هر توصیه نرم و جامع‌نگرانه‌، مجریان ایده‌های سلبی را به مسیری سوق می‌دهد که از دل آن رفتارهای رادیکالی مثل زدن سطل ماست روی سر و صورت مردم بیرون می‌زند. رفتارهایی که نه‌تنها کمکی به حل مساله نمی‌کند بلکه فضای دوقطبی و ناهنجاری‌های اجتماعی را تشدید می‌کند. این شیوه مواجهه شاید عقب‌نشینی نام نگیرد اما تعبیری جز یک جنگ بدون ایده و استراتژی را نمی‌توان به آن اطلاق نمود. آن هم نه جنگی با عامل خارجی بلکه جنگی با فرزندان ایران. جنگی برای خودکشی.

بیشتر بخوانید:

۲۱۲۲۰