مدتی است دست ودلم به نوشتن نمیرود نه از ان جهت که سوژه ای یافت نشود ویا از نوشتن عاجز شده باشم واقعیت این است که مدتهاست که هر چه را از باب دلسوزی وتذکر مینویسم ومینویسند همچون میخ اهنین در اراده سنگ اسای عده ای فرو نمیرود وگویی بنا ندارند واقعیات را بنگرند اما این روزها مزین به بزرگداشت صنفی است که هرچه در تکریمش بنویسیم وبگوییم از ادای مطلب بر نمی اییم چرا که وقتی در روایات امده حضرت ختم المرسلین ص دست کارگر را بوسیده دیگر کدام کلمه قادر به وصف چنین فضیلتی است بهر تقدیر از انجا که بیش از سی سال افتخار نوشتن برای کارگران را داشته ام وهمواره خودم را مدیون این شریف ترین های اجتماع میدانم دلم نیامد در این ایام چیزی ننویسم این روزها درد فقر ومسکنت انچنان بر گرده ی اقشار فرودست از جمله کارگران فشار اورده که شاید بسیاری از رنجهای معمول زندگی را از یاد برده اند بنابر این جلسه گرفتن ونشستن وگفتن از ارزشهای کار وکارگری نه تنها مشکلی را حل نمیکند بلکه از باب تکرار بی خاصیتش مصداق این بیت است که اب ار چه همه زلال خیزد از خوردن پر ملال خیزد اری ! تکرار شبانه روزی شعارها وروایتهای بزرگداشت کارگر در چنین اوضاعی نه تنها دردی از این رنج دیدگان درمان نمی کند بلکه این تصور را به ذهن میاورد که قرار نیست تغییری حاصل شود سال قبل که صحبت از افزایش نزدیک به شصت در صدی حد اقل دستمزد بود هیولای تورم ظرف یکی دوماه اول سال همه چیز را بلعید وشد امسال که حضرات بر این باور چرخیدند که یکی از عوامل ایجاد وافزایش تورم افزایش حقوق است اما انگار یک شیر پاک خورده ای انان را متوجه نکرد که تقریبا هیچ ارتباطی بین این دو مقوله نیست وافزایش تورم همچون طوفانی سهمگین در حال زیر ورو کردن تمام فرضیات نشستگان بر سریر اقتصاد کشور است واین طوفان بلا کماکان ادامه دارد و با دستپخت امسال افزایش حقوق اگر کارگران بتوانند شکم خود واهل وعیالشان را سیر کنند کاری کرده اند کارستان! د ر این وانفسای افسار گسیختگی قیمتها اما انگار انها که باید درد کارگران را درک کنند به کلی غافلند ودر گیری های دیگری دارند چرا که اگر کمترین دغدغه ای داشتند میفهمیدند که تقریبا ظرف یکسال گذشته قیمت هیچ کالایی کمتر از پنجاه در صد افزایش نداشته حال با کدام توجیه به بیست وچند درصد اضافه حقوق بسنده کردند خودشان میدانند وخدایشان! القصه گفتن ونوشتن از انچه امروز بر زندگی حقوق بگیران بویژه کارگران میگذرد قصه ی پر اب چشمی است که اتنهایش به نابودی واز هم کسستگی خانواده ها می انجامد وعدهای بی درد در این اوضاع قاراشمیش مردم را به مثلا فرزند اوری وامثالهم تشویق میکنند! این روزها فاصله ای که بین طبقات اجتماع افتاده اگر نگوییم کهکشانی است اما به جرات باید گفت طبقه متوسط در حال محو شدن است ونزاع فقر وغنا جامعه را به لبه پرتگاه پوچی وبی تفاوتی سوق داده است حال اینکه با در امدهایی حدود هفت ؛ هشت میلیون چگونه باید زندگی کرد پرسشی است که مدعیان توان تغییر اوضاع باید پاسخی برایش پیدا کنند مخلص کلام اینکه درد ورنج کارگران این روزها قابل توصیف نیست وباید قبل از دیر شدن فکری کرد انهایی که مدعی کمبود نیروی کارند باید بفهمند که با حقوقهای تعیین شده برای کارگران نمیشود زتدگی کرد اگر مخالف این مطلبند این گوی واین میدان برای چند ماه دردانه هایشان را برای کار به مراکز کارگری بفرستند تا بدرستی متوجه شوند با تورم حدود صد درصد افزایش دستمزد بیست درصدی به نوعی مسخره کردن نیروی کار است وبس اینها را هم از سر درد نوشتم خواه پند گیرند وخواه ملال! راستی داشت یادم میرفت که به کارگران عزیز فرارسیدن روز وهفته کارگر را تبریک بگوییم! کارگران عزیز وطنم همه ایامتان بویژه روز کارگر بر شما مبارک باد!
جواد میرحاج عضو هیات اجرایی خانه کارگر سمنان
۴۶
