ژاپن را شاید بتوان یکی از قدیمی ترین کشورهای صاحب صنعت سینما در جهان دانست. این کشور که امروزه شاید مهم ترین و قدرتمندترین قطب صنعتی – اقتصادی در آسیا باشد روند پیشرفت خود را از همان سال های پایانی سده ی ۱۸۰۰ آغاز نمود.
توماس ادیسون، دستگاه کینتوسکوپ خود را برای اولین بار در سال ۱۸۹۴ در آمریکا به معرض نمایش گذاشت و این دستگاه برای اولین بار در چهاردهم نوامبر سال ۱۸۹۶ در شهر توکیو به نمایش گذاشته شد. اما دستگاه نمایش فیلم برادران لومیر (سینماتوگراف)، برای اولین بار در سال ۱۸۹۷ یعنی حدوداً دو سال پس از رونمایی اولیه اش در پاریس، در توکیو به نمایش گذاشته شد. شخصی که این دستگاه را خریداری کرده و به ژاپن وارد نمود، تاجری ثروتمند و جوان به نام ایناباتا کاتسوتارو بود. او هم چنین، با استخدام چند تن از تصویربرداران لومیرها و آوردنشان به ژاپن توانست تصاویری را توسط سینماتوگراف به ثبت رسانده و در سال ۱۸۹۷ در توکیو به نمایش عمومی بگذارد.
پیش از استودیویی شدن سینمای ژاپن، شیرو آسانو، نخستین کارگردانی بود که با عوامل ژاپنی نخستین فیلم مستند سینمای ژاپن را در سال ۱۸۹۹ کارگردانی کرد. پس از او تیسونه کیچی شیباتا Tsunekichi Shibata فیلم های مهمی را ساخت که شاید نخستین فیلم های ژاپن باشند. این فیلم ها شامل صحنه هایی از مراسم آیینی یا تئاترهای ژاپنی و یا درباره ی گیشاها بودند. علاوه بر فیلمسازی، او به عکاسی نیز شهرت داشت و نمایشگاه های مهمی از عکس های خود که باز هم به آیین ها و نمایش های آیینی ژاپن می پرداختند برپا نمود.
در سال های اولیه ی پیدایش سینما، ژاپن جزو کشورهایی بود که به سرعت به این صنعت اهمیت نشان داد و خیلی زود (سال های  ۱۹۰۴ و ۱۹۰۵ میلادی) و در خلال جنگ هایش با شوروی استودیوهای فیلمسازی در این کشور تأسیس شدند. تأسیس این استودیوها موجب تمرکز بسیاری از فیلمسازان پراکنده به این صنعت گردید و «سینما» به عنوان صنعتی مهم در کنار دیگر صنایع ژاپن قرار گرفت. از طرفی پیروزی ژاپن در جنگ موجب گردید که این کشور به عنوان قدرتی مهم در دنیا تثبیت گردد و رشد صنعت در این کشور شتاب گرفت. گرچه این کشور در ابتدا برای ساخت استودیوهایش آمریکا را الگوی خود قرار داد و حتی تا سالیان درازی فیلم های آمریکایی در ژاپن بسیار پرطرفدار بودند اما به دلیل تفاوت فرهنگ دو کشور، میهن دوستی ژاپنی ها و علاقه ی آن ها به سنن و آداب ملی به سرعت مخاطبین ژاپنی به تولیدات داخلی تمایل بیشتری نشان دادند و این گونه شد که ژاپن با بهره گیری از تکنیک های فیلمسازی آمریکایی ها و ادغام آن با فرهنگ و هنر خود به قطب مسلط صنعتی آسیا مبدل گردید.
توکیو به مانند هالیوود، مهم ترین شهر سینمایی ژاپن شد و دو شرکت مهم در ژاپن تأسیس گردیدند که اکثر فیلمسازان مهم ژاپن نیز کار خود را در همین استودیوها آغاز نمودند. این شرکت ها «نیک کاتسو» و «شوچیکو» نام داشتند. «نیک کاتسو» در سال ۱۹۱۲ تأسیس گردید که البته ما حصلی از چند شرکت و استودیوی کوچک تر بود که به صورت متحد با یک دیگر درآمدند و «شوچیکو» در سال ۱۹۲۰ توسط دو برادر تأسیس شد. این برادران پیش تر در زمینه ی تئاتر کابوکی فعالیت داشتند و مدیریت تماشاخانه های مهمی بر عهده شان بود. به مرور قدرت این دو شرکت آن قدر زیاد شد که آن ها علاوه بر تولید توانستند امتیاز توزیع و حتی نمایش فیلم ها را نیز برعهده گیرند. این دو شرکت در عین رقابت در بسیاری زمینه ها نیز با یک دیگر همکاری داشتند، از جمله آن که در سال ۱۹۲۲، یک اتحادیه ی صنفی تأسیس نمودند که اعضای این اتحادیه به طور مساوی از میان اعضای مهم هیئت مدیره ی دو شرکت انتخاب گردیدند و تصمیم گیری در مورد امور مهم نمایش و تولید و توزیع توسط این افراد صورت می گرفت.به مرور و با ساخته شدن فیلم هایی که البته از مستندهای لومیرها و دیگر فیلم سازان غربی الهام گرفته شده بودند اشخاصی به نام کاتسودو بنشی (Katsudo Benshi) به توصیف بخش های مختلف فیلم های صامت مشغول  می شدند. آن ها به مثابه نقالانی بودند که کنار پرده ی سینما می ایستادند و فیلم های صامت را برای مردم تشریح می کردند. به زودی، گروه های موسیقی که مسئولیت اجرای موسیقی های تئاترهای کابوکی را برعهده داشتند به کمک کاتسودو بنشی ها شتافتند تا برای بخش های مهم فیلم ها، خصوصاً فیلم های ژاپنی موسیقی بنوازند. گاه، شهرت این بنشی ها به مراتب از بازیگران فیلم های ژاپنی نیز بیش تر می شد. مثلاً موسئی توکوگاوا (Musei Tokugawa) بازیگر مشهور سینمای ژاپن در آغاز کارش یک کاتسودو بنشی بود. سابورو سومئی، راکوتن نی شی مورا، میتسوگو اوکورا و شیرو اوتسوجی از دیگر کاتسودو بنشی های مشهور آن دوران ژاپن بودند.
در ابتدا، بیشتر بنشی ها را مردان تشکیل می دادند اما به مرور زنان نیز به میدان آمدند. گاه یک یا چند بنشی کنار پرده ی سینماها می ایستادند و هر یک بخشی از فیلم را تشریح می نمود یا به جای کاراکتری خاص سخن می گفتند. با داستانی و بلند شدن فیلم های سینمایی ، اهمیت نقش کاتسودو بنشی ها نیز بیش تر می شد تا جایی که در سال ۱۹۲۷ (یک سال پیش از ناطق شدن سینما)، ۶۸۱۸ بنشی در سرتاسر ژاپن به فعالیت مشغول بودند که حدود ۲۰۰ نفر آنان را زن ها تشکیل می دادند. معمولاً در پوسترهای تبلیغاتی فیلم ها، تصاویر بنشی ها نیز در کنار بازیگران قرار می گرفت و شهرت آن ها مخاطبین بسیاری را به تماشای فیلم ها می کشاند.

اهمیت نقش بنشی، در سینمای ژاپن آن قدر پررنگ شد که به مرور به دیگر کشورهای آسیایی نیز رسوخ کرد. مثلاً در کشور تایوان نیز بنشی ها اهمیتی بیش تر نسبت به بازیگران داشتند و به آن ها «بنزی» گفته می شد. هم چنین در کره نقش بنشی ها بسیار پررنگ بود.
اما حضور بنشی ها در سال های میانی دهه ی ۱۹۳۰ و پس از فراگیر شدن «صدا» در سینما، کاهشی چشمگیر پیدا کرد و به زودی برای همیشه به فراموشی سپرده شدند.