به گزارش خبرآنلاین، ۲۷ تیرماه ۶۷ در تاریخ جمهوری اسلامی ایران با صدور پیام امام خمینی برای پذیرش قطعنامه ۵۹۸ سازمان ملل به منظور پایان دادن به جنگ ایران وعراق گره خورده است.
از همان زمان پذیرش، این قطعنامه به موضوع محل اختلاف مسئولان تبدیل شد، اختلافی که با گذشت سال ها همچنان ادامه دارد، عده ای پذیرش آن را نتیجه فشار گروهی از مسئولان نظام از جمله مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی بر امام می دانند و گروهی دیگر پذیرش قطعنامه را از ضرورت های آن دوران و در نتیجه شرایط خاص کشور در روزهای پایانی جنگ می دانند.
در این زمینه خبرگزاری خبرآنلاین در پرسشی از مخاطبان خود خواسته تا به این سوال پاسخ دهند که «آیا امام این قطعنامه را به دلیل فشار برخی مسئولین پذیرفتند یا برای حفظ منافع ملی؟»
بررسی پاسخ های کاربران گویای آن است که همچنان دو گروه اصلی موافق و مخالف پذیرش قطعنامه بر نظر خود اصرار دارند، البته گروهی دیگر و با نگاه بینابینی هم هستند که هر دو عامل را در پذیرش قطعنامه موثر می دانند.
گروه نخست؛ قطعنامه به ضرر ایران بود چون…
گروه نخست که در قالب مخالفان پذیرش قطعنامه دسته بندی می شوند بر این نظرند که قطعنامه کاملا به ضرر ایران بوده است، آنها عدم تعیین متجاوز و همچنن پرداخت نشدن خسارت را از عمده نقاط ضعف آن می‌دانند و بر این باورند که امام مجبور به پذیرش شد.
کاربری در این زمینه نوشته است:” قطعنامه جام زهری بود که دوستان از دشمن بدتر یعنی همان‌هایی که برجام را به خورد مملکت دادند به دست امام دادند.”
کاربر دیگری هم به نقش آیت الله هاشمی در پذیرش قطعنامه اشاره کرده است.
گروه دوم، پذیریش قطعنامه بهترین تصمیم بود
اما گروه دوم را موافقان پذیرش قطعنامه تشکیل می دهند، این گروه با تاکید بر اینکه ایران ناگزیر از پذیرش قطعنامه بود علت آن را در مضیقه بودن کشور به دلیل تحریم از تجهیزات ابتدایی و پیشرفته نظامی می دانند.
یکی از کاربران در این زمینه نوشته است: “ما چاره ای جز پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت نداشتیم چونکه بر اساس نظر کارشناسان ارشد نظامی از لحاظ تجهیزات هم ابتدایی و هم پیشرفته نظامی به شدت در مضیقه و تحریم بودیم و هم اینکه نیروی انسانی نظامی مان به شدت تحلیل و کاهش یافته بود و از طرفی به دلیل غلبه اطلاعاتی و آتش سنگین ناشی از ادوات پیشرفته نظامی دشمن قادر به حفظ مناطق تحت تصرف در خاک عراق همچون بندر فاو و جزیره مجنون و تصرف بصره نبودیم”
مخاطب دیگری نیز با یادآوری اینکه بزرگترین حقیقت آن زمان آن بود که ما سلاح نداشتیم و هیچ جایی به ما سلاح نمی فروخت وامروز هم نبود که بسیاری از سلاح ها را خودمان بسازیم تاکید کرده است که “حضرت امام کسی نبود که تحت تأثیر کسی قرار گیرد یا به قول منافقین جدید کسی چیزی را بر ایشان تحمیل کند. حضرت امام قطعنامه را برای حفظ تمامیت ارضی ایران پذیرفتند؛ یعنی همان چیزی که منافقین جدید بارها نشان داده اند هیچ اهمیتی برای آن قائل نیستند.”
گروه سوم، نقش مسئولانی چون آیت الله هاشمی در پذیرش قطعنامه
اما گروه سوم بر این باورند که هر دو گزاره در پذیرش قطعنامه موثر بوده است. کاربری در این زمینه نوشته است: ” این دو فرضی که مطرح فرمودید مانعه الجمع نیست.یعنی ممکن است در اثر اطلاعاتی که به امام توسط مسولان ارائه شد مصلحت کشور را در پذیرش قطعنامه دیدند”
کاربر دیگری هم با تاکید بر اینکه هر دو دلیل در پذیرش قطعنامه دخیل بوده است نوشته: “هردو ! به دلیل اینکه اوضاع نظامی و اقتصادی کشور بشدت وخیم شده بود و این وخامت خطر جدی برای ماهیت نظام داشت”
۲۷۲۱۹
