دهه شصت برای روزنامه نگاران و اهالی رسانه دوران غلبه آموزش به شیوه سنتی بود. در آن زمان هنوز دانشکده های ارتباطات و رسانه تأسیس نشده بود، استادان و مدرسان این رشته هم چندان به نام و شاخص نبودند. در نبود اینترنت و شبکه های اجتماعی و کمبود مجلات و روزنامه های معروف، حضور در تحریریه های دو روزنامه پرتیتراژ و مطرح کشور –اطلاعات و کیهان- موهبتی بود که نصیب هرکسی نمی شد.
در این میان روزنامه کیهان فضایی کاملا متفاوت با امروز داشت. در چنین موقعیتی من توفیق رفیقم شد تا در سرویس ادب و هنر روزنامه کیهان مشغول به کار شوم. دیگر دبیران تحریریه آقایان «یونس شکرخواه»(دبیر سرویس خارجی)، فریدون صدیقی(دبیر سرویس هنر روز)، مهدی فرقانی (دبیرسرویس گزارش) و غلامرضا موسوی(بیر سرویس سیاسی) بودند و آقایان هادی خانیگی، ماشاءلله شمس الواعظین و غفاری و تهرانی در شورای سردبیری زعامت تحریریه را به عهده داشتند.
در خلال قریب یک دهه که همکار دوستم یونس شکرخواه بودم، جد و جهد او را هماره شاهد بودم که مدام در تحریریه در آمد و شد بود. خبرهای خارجی و کتاب های جدید ارتباطات را ترجمه و منتشر می کرد. چندی بعد دکتر کاظم معتمدنژاد که گه گاهی به تحریریه می آمد، بنا به پیشنهاد برخی علاقه مندان جزوه های آموزشی برای اعضای تحریریه آماده و در اختیار خبرنگاران و گزارشگران قرار داد و ما نخستین بار با شیوه ها و روش های روزنامه نگاری نوین آشنا شدیم. البته این آموزش عملا در محیط کار به ثمر نشست و رفتار و کردار همکاران و پیشکسوتان با تئوری و تجربه همساز شد.
بعدها که استاد معتمدنژاد دوره های فوق لیسانس و دکتری رشته ارتباطات را بنا نهاد دوستانی مثل آقای یونس شکرخواه و مهدی فرقانی نیز با شرکت در این دوره ها و اخذ مدارک علمی روزنامه نگاری و ارتباطات با او همراه شدند و چند سال گذشت تا هسته علمی رشته روزنامه نگاری و ارتباطات با فارغ التحصیلی ایشان شکل گرفت. این مقطع تحولی به لحاظ گذر از آموزش سنتی به مدرن بود.
من البته به دلیل رشته تحصیلی ام-مدیریت- و علقه و علاقه ام به رشته «مدیریت رسانه» گرایش یافتم. هنگامی که طرح چهره های ماندگار را تهیه و ارائه کردم چند مرتبه از استاد کاظم معتمدنژاد دعوت کردم اما چون رغبتی ندیدم از دوست دیرینه ام یونس شکرخواه خواستم وساطت کند تا ایشان منت نهد اما علی رغم تلاش های جناب شکرخواه گویا کهولت سن و برخی ملاحظات باعث عدم توفیق شد.
اکنون باید به استاد یونس شکرخواه تبریک گفت که فرصتی یافته است تا داشته هایش را نه در اختیار یک رسانه که برای همه رسانه ها ارائه کند. روشن است بازنشستگی ایشان یک تصمیم مدیریتی است که اگر دانش «مدیریت رسانه» در ایران اشراف و تسلطی بر «سازمان های رسانه ای» داشت، شاید چنین نمی شد. با این حال پیشنهاد من به ایشان این است که با تأسیس «مرکز مدیریت رسانه» ای مستقل در تهران یا جزیره کیش – که ارتباطات بین المللی راحت تر است- و جذب استادان حوزه های ارتباطات، مدیریت رسانه و دیگر رشته های مرتبط، بیش از پیش با انتقال دانش و تجربه خویش به جوانان و علاقه مندان و تربیت نیروهای کارا و نخبه کمک کند.
بی تردید تأسیس و اداره سازمان های رسانه ای به مدیرانی دانشمند و در عین حال با تجربه عملی نیازمند است که استادانی همچون «یونس شکرخواه» -که در عمل و نظر، صاحب آگاهی است- قادرند به پویایی؛ پایایی و کارایی آن بیفزایند.
* دکتر محمود اسعدی، استاد دانشگاه و دبیر علمی همایش بین المللی مدیریت رسانه
